Hij staat keurig op vliegtuigstand. Meestal zelfs vanaf 22.00 uur, zoals ik me op een gegeven moment heb voorgenomen. Regelmatig nog eerder, als ik weer eens besluit om om 20.30 uur naar bed te gaan.
De avond
Ik weet dat mijn telefoon checken vlak voor het slapengaan geen goed idee is. En na een tijdje oefenen lukt het me ook aardig om dat niet meer te doen. Als ik ’s avonds mijn telefoon op vliegtuigstand zet, zet ik gelijk mijn wekker en check ik mijn schermtijd (die houd ik bij), zodat ik ‘m niet meer aan hoef te raken. Ik leg hem vast boven op mijn nachtkastje en ga heel vaak zonder dat blauwe licht slapen. So far, so good.
De ochtend
Maar dan wordt het ochtend. Ook ik gebruik mijn telefoon nog altijd als wekker. En precies die ochtend, is waar het schuurt. De afgelopen tijd ben ik heel bewust van mijn telefoongedrag, en één van de dingen die ik niet wil, is ’s ochtends gelijk mijn telefoon pakken en berichtjes lezen.
Het ideaalbeeld
Mijn ideale beeld is dat ik fris en fruitig wakker word, de wekker uitdruk, even bedenk waar ik dankbaar voor ben en voel wat ik die dag nodig heb en wil bereiken, dan fluitend opsta en dat de kinderen ondertussen aangekleed en wel beneden zitten (dat gaat niet, want de jongste is nog geen twee ;-)). Ik begin mijn dag bewust en word niet geleid door wat er toevallig op mijn telefoon binnenkomt. Ik lach op de een of andere manier dan ook altijd ’s ochtends, terwijl ik in werkelijkheid een vreselijk ochtendhumeur heb.
De realiteit
De realiteit is dat ik regelmatig niet wakker word gemaakt door mijn wekker, maar door diezelfde kinderen die boven de tent afbreken, terwijl ik slaperig naar mijn telefoon graai om te kijken of ik een goed excuus heb om ze tot stilte te manen (alles voor 06.15 uur) of dat ik er aan moet geloven en de dag moet beginnen. In dat laatste geval (wat meestal is, aangezien die kleine monstertjes vaak nét te laat voor deze zelf-gestelde grens wakker worden), ben ik vaak te moe om te bewegen. En dus moet ik iets doen om over dat vermoeide punt heen te komen. Wat helpt? Mijn telefoon.
Mijn telefoon is dus niet alleen mijn wekker, maar ook mijn manier om uit mijn slaapmodus te komen en in de dag te komen. Een ongezonde manier, die ik eigenlijk niet wil. Want prikkels, want gelijk moeten reageren en nadenken over dingen, want waar is dat rustig uitrekken en voelen hoe het met je gaat? En toch, toch lukt het me vaak niet ’s ochtends om het anders te doen. Juíst niet als ik moe ben en het eigenlijk harder nodig heb om minder op mijn telefoon te zitten.
De rest van je dag
Het is namelijk ook nog zo, dat als je eenmaal naar je telefoon gegrepen hebt, het lastiger is om ‘m de rest van de dag te negeren. Hoe later je kijkt, hoe minder last je hebt van de behoefte om naar die telefoon te graaien.
Ik ben iemand die…
Dus er is werk aan de winkel. Maar stap 1 is bewustwording, toch? De simpelste oplossing is natuurlijk een losse wekker kopen en mijn telefoon helemaal niet meer op mijn nachtkastje leggen. Maar daarvoor moet ik eerst tijd vinden om naar de winkel te gaan of eraan denken om dat ding te bestellen. Bovendien probeer ik heel bewust op mijn consumptie en geld te letten en vraagt iets in mij zich af: is dit wel écht nodig? Slappe excuses, maar ze maken wel dat ik al maanden denk om zo’n wekker te kopen en het nog steeds niet gedaan heb.
Dus probeer ik eerst een nieuw trucje: gedrag dat ik wil veranderen koppelen aan mijn identiteit. “Ik ben iemand die…” Dus vanaf morgenochtend zeg ik tegen mezelf: “ik ben iemand die zijn berichten pas leest na het ontbijt.”
Ik ga jullie uiteraard op de hoogte houden van of dit werkt!