We weten wel dat het leven niet alleen maar bestaat uit voorspoed en groei. En toch lijkt het alsof we de momenten dat er verdriet, pijn, onzekerheid is, het liefst willen skippen. Misschien voel ik me daarom wel zo thuis bij dat leven volgens het ritme van de seizoenen: er is óók ruimte voor stilte, afscheid en verval.
Groei, groei en groei
In ons leven krijgen we min of meer voorgeschoteld dat alles in een rechte lijn omhoog gaat. Je wordt overal beter in, krijgt meer kennis en inzichten en bestijgt de maatschappelijke ladder met elk jaar dat je leeft. Ga maar na:
Opvang – basisschool – middelbare school – vervolgopleiding – baan – promotie en meer verdienen!
Jeugdliefde – echte liefde – samenwonen – huis kopen – huisdier – kinderen!
Studentenkamertje – appartementje – starterswoning – gezinswoning – riant, groot huis!
Geen verbroken relaties, terug naar een huurwoning of loopbaanwending te bekennen. De trend is opwaarts, naar groei, verbetering en méér. Met elke stap die je zet groeien je mogelijkheden en bezittingen en voel je je (even) weer wat comfortabeler dan voorheen.
En mijn leven dan?
Mijn realiteit is niet zo opbouwend, zeker niet als het gaat om een baan. Ik ben niks gaan doen binnen mijn studierichting, heb nog nooit promotie gemaakt en ben ook niet bij elke carrièrestap meer gaan verdienen. Ik zigzag heen en weer door het leven, zonder dat alles altijd gelijk beter wordt.
Soms is het leven zelfs ronduit lastig en ik heb meerdere periodes gekend waarin ik keihard onderuitging en geen idee had welke kant het op moest. Tuurlijk, achteraf zie ik wel wat het me gebracht heeft, maar als je er middenin zit heb je vooral heel erg het idee dat je leven niet past bij wat maatschappelijk gezien wenselijk is. In die moeilijke periodes heb ik me vaak een sfeerspons gevoeld, die maar beter thuis, alleen kon gaan zitten zijn, in plaats van het feestelijke leven van anderen te verpesten met mijn ellende.
De realiteit
In werkelijkheid is dát natuurlijk de realiteit. Iederéén kent periodes die pittig zijn. Waarin de dingen niet gaan zoals je had bedacht of gehoopt. Dat er geen sprake is van groei, maar dat je het gevoel hebt dat alle groei die je opgebouwd hebt in één klap onder je voeten vandaan getrokken wordt zonder houvast over hoe dan verder. Zo is het leven. Er kan geen groei zijn zonder verval. Kijk maar naar de natuur: een boom kan niet groeien zonder dat het de blaadjes in de herfst loslaat en in diepe rust de winter probeert te overleven.
Groei volgens de natuur
Daarom vind ik dat leven volgens het ritme van de seizoenen zo fijn. Het is de meest realistische manier van naar het leven kijken. Periodes van groei, naar buiten treden, stralen en kracht worden afgewisseld met momenten van verstilling, terugtrekken, herordenen en loslaten. Juíst dan ontstaan er mooie, nieuwe dingen. Niet snel en geforceerd. Niet Instagram-waardig. Wel duurzaam, realistisch en verdiepend.
Zijn er momenten in je leven geweest dat jij het idee had dat je verdriet er niet mocht zijn?