Wie kent het niet: na een lange dag vol werk, nadenken en prikkels heerlijk onderuitgezakt op de bank Netflix kijken. Even weg uit je eigen leven, je eigen gedachtes, je eigen worstelingen en helemaal opgaan in de ellende van een ander. Heerlijk! Toch kijk ik geen series meer.
Verslaafd aan series
Dat ik daarmee gestopt ben, is niet vanzelfsprekend. Op de middelbare school werd al gegrapt dat mijn sport het trainen van mijn duim met de afstandsbediening was. Ik had niet echt hobby’s en zat ook niet op een sport. Het enige wat mensen over mij konden verzinnen was mijn grote voorliefde voor tv kijken.
Later werd dat niet veel beter. Omdat ik nou eenmaal een dinosaurus ben, duurde het lang voordat ik me aan series kijken waagde. Maar na de eerste dvd-box van Band of Brothers die we tijdens kerst nagenoeg in één avond uitkeken, was ik om. Zodra Netflix ook nog eens zijn intrede deed in mijn leven, was het hek helemaal van de dam. Zowat elke vrije avond kroop ik achter de tv om meestal minimaal twee afleveringen te kijken. Het was zelfs zo dat ik op mijn werkdagen (ik werkte als zzp’er vanuit huis) tijdens mijn pauze óók die tv aan slingerde.
Je kan gerust zeggen: ik was verslaafd. Het was zó’n sterke gewoonte geworden om op elk vrij moment de tv aan te zetten. Daarbij kon ik ook echt hooked zijn als die eenmaal aanstond. Ik wilde per se weten hoe het verder ging met mijn favoriete personages van dat moment. Ik las weleens dat het voelt alsof tv-personages deel uit gaan maken van je eigen sociale kring. Voor mij gold dat zeker! Was een serie afgelopen, dan dacht ik nog regelmatig aan hoe het nu met die en die uit die serie zou gaan.
De ommekeer
Er is nog iets dat je over mij moet weten. Ik vind het managen van mijn energie één van de grootste uitdagingen. Ik ben introvert en vermoedelijk ook hoogsensitief. Ik heb veel tijd alleen nodig, raak snel overprikkeld en heb behoefte aan veel slaap. Een nachtje wat minder slapen gaat best, maar over het algemeen wil ik echt die 8 uur slaap per nacht halen. Het is voor mij dus een uitdaging om met alles wat het leven van je vraagt vrolijk en energiek te blijven.
Toen las ik het boek The Compound Effect. Je zal het vast nog wel vaker in mijn blogs tegenkomen, want dit boek motiveert me elke keer dat ik het lees weer om iets aan te pakken waar ik niet blij mee ben hoe het gaat. Het is ook dit boek dat ervoor gezorgd heeft dat ik gestopt ben met series kijken. Hoe zit dat?
De strekking van het boek is ongeveer dit: jouw hele kleine gewoontes hebben over een lange tijd een heel groot effect op hoe je leven eruitziet en kunnen het verschil maken tussen een succesvol, bewust en fit leven of een leven vol gezondheidsproblemen, financiële malaise en relatieproblemen. Logisch: het rente-op-rente-effect werkt ook hierbij! Niet zo gek dat het boek je kritisch doet nadenken over wat jouw kleine gewoontes zijn.
Neem verantwoordelijkheid
Dat begint niet bij die gewoontes, maar dat begint bij het bekijken van je leven op verschillende gebieden. De dwingende vraag die Darren Hardy -auteur van het boek, maar dat had je vast wel door- stelt is: op welk gebied wíl je dat je leven er anders uitziet, maar neem je niet je volle verantwoordelijkheid om dat ook echt te veranderen? Voor mij was dat energiek door het leven gaan. Door dit boek realiseerde ik me dat ik wel zég dat ik graag meer energie wil hebben, maar dat ik ondertussen consequent dingen bleef doen die me die energie niet gaven. Voorbeeld 1: oeverloos series kijken.
Want wat gebeurde er? Ik keek te lang series, waardoor ik later dan ik wilde naar bed ging en vermoeider werd. Ik gooide er na een prikkelrijke dag nog flink wat prikkels achteraan (series kijken is voor je hersenen níet ontspannen), waardoor ik ook als ik in bed lag later insliep en slechter sliep. Ik voelde me na het kijken van series vaak fysiek niet goed. Beetje misselijk, duf, echt zo’n zombiestand. Dus waarom deed ik dit met mijn vrije avonden als ik per se zo graag wilde dat ik meer energie had?
De aanpak
Ik besloot dat dit mijn eerste gewoonte was die ik ging veranderen. Ik ging, in elk geval een maand, geen series meer kijken. Ik mocht wél een film kijken, want die zijn afgebakend in tijd, maar geen series die ik kon en zou gaan bingen. Ik schreef – ook advies van Hardy- elke dag op of het me gelukt was of niet.
Na die maand ben ik nooit meer begonnen. Ik voelde me inderdaad fitter, kreeg meer tijd voor andere dingen en had af en toe nog steeds de ontspanning van ontsnappen aan mijn eigen leven met een film. Slechts één keer heb ik 2 minuten van een serie aangezet die ik geweldig vond en waar een nieuw seizoen van was gekomen. Maar gek genoeg kon ik er niet van genieten en voelde het heel rot om (na een jaar ofzo) weer te zwichten voor series. Series en ik zijn dus niet meer, en ik ben daar heel dankbaar voor. Als ik nu denk aan al die tijd die ik verdeed met kijken naar series die ik vaak zelfs matig vond, dan ben ik zo blij dat ik dat nu anders doe! En mijn tijd bijvoorbeeld besteed aan het schrijven van deze blogs.
Als je jezelf nu diezelfde vraag stelt, wat is dan je antwoord? Voor welk levensgebied neem je niet je volle verantwoordelijkheid om het te leven op een manier die je eigenlijk graag wilt?